Film nie był w kręgu moich bezpośrednich zainteresowań (w końcu to już lata 60.), ale skoro SPY encyklopedia określiła go 10/10, to miałem duże oczekiwania. No i się zawiodłem. Poniekąd. Jest obsada (Curd Jurgens, James Mason, Jean Seberg, Daniel Emilfork oraz nieco trudny do poznania, z fryzurą na Wolverine'a Stephen Boyd). Berto Pisano muzycznie nie zawiódł, począwszy od charakterystycznej piosenki tytułowej, acz długo musiałem czekać na elementy lounge. SPY na poważnie (co już sprawia, że lubię mniej) z elementami dramatu, psychodelii, grozy, erotyku i jakiegoś ludzkiego szaleństwa rodem ze spaghetti westernu. W połączeniu z niezbyt rasową realizacją problemem jest, że film, niezamierzenie, staje się własną parodią. Jakkolwiek zakończenie jest ujmujące, szczególnie z "kanonicznym" ujęciem trójki mścicieli (patrz okładka OST). Osobiście od SPY filmów oczekuję rozrywki, a nie artystycznych wyzwań (Romain Gary!), stąd kuriozum, któremu nie poskąpię 7/10. Dla fanów można wspomnieć nazwisko Remy Julienne. Obraz nie wymaga ode mnie analizy, ponieważ jest obszernie recenzowany w necie (https://cinemasojourns.com/2014/08/23/romain-garys-cinematic-overdose/).